ก ลั ว

. ก ลั ว . . . . . . . .

ความกลัว??

ผมกลัวที่จะเผชิญในสิ่งนั้น..

แต่อีกมุมหนึ่งผมกลับชอบ

และมันคอยกระตุ้นให้ผมจ้องจะท้าทายมันอยู่ร่ำไป..

+++

ผมจำไม่ได้ว่าไอ้ความรู้สึกนี้มันก่อเกิดกับตัวผมตั้งแต่เมื่อไหร่..

แต่พักหลัง ๆ ผมมักจะฝันในภาพซ้ำ ๆ บ่อยครั้ง..

ภาพในฝันเป็นร่างของผมลอยละลิ่วตกสู่พื้นจากตึกสูงนับร้อยชั้น..

โดยไม่สามารถควบคุมหรืออยุดเหตุการณ์นั้นได้..

ในฝัน... เยี่ยวผมแทบเล็ดปริดออกมาเมื่อรู้ว่าในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าร่างผมจะถูกบดอัดเละกองกับพื้นถนนข้างล่าง

ความกลัวสุดขีดที่เห็นพื้นข้างล่างซูมเข้ามาเป็นระยะอย่างรวดเร็ว

ความเสียวแปลบปลาบผสมกอปรให้ความกลัวในจิตใจมากยิ่งขึ้นไปอีก..

ผมร้องเสียงโหยหวลแข่งกับเวลาที่กระชั้นชิด...

ในชั่วระยะไม่กี่เมตรก่อนหน้าผมจะกระแทกลงพื้น

ผมก็เป็นอันต้องสะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมเสียงดังที่ร้องลั่น..

.... อ๊ากกกกกกกกกก !!!!.....

.....

ผมผุดลุกขึ้นนั่นกลางเตียงท่ามกลางตอนดึกสงัด

----

เหงื่อผมผุดเม็ดประปรายขึ้นทั่วหน้า..

หัวใจผมเต้นตึกเสียงระรัวลั่น..

มือผมสั่นกึกระริก..

กายผมเย็นเฉียบทั่วร่าง...

แต่..

ริมฝีปากผมกลับหยักขึ้นนิด ๆ...

.....

ผมยิ้ม???

ใช่แล้ว ผมยิ้มออกมาได้จากฝันอันน่าสะพรึงกลัวนี้ ..

ผมรู้...

ว่ามันไม่ใช่ยิ้มจากความปีติที่ผมรู้ว่ามันเป็นแค่ความฝัน..

มันไม่ใช่ยิ้มจากการที่ผมได้รู้สึกว่ารอด..

แต่มันเป็นยิ้มเพราะความชอบ..

ชอบที่จะได้ลิ้มรสความรู้สึกอันบอกไม่ถูก...

นี้.

จริง ๆ ..

.....

ความฝันนั้นมักมาซ้ำ ๆ จนผมรู้ัสึกถึงชาชิน...

จนพักหลัง ๆ ผมชักแอนตี้ความฝัน และไม่ให้ซึ่งถึงความตื่นเต้นดังเก่า..

มันเหมือนแค่สิ่งทดแทน ...

ที่ไม่มีวันเป็นจริงได้เลย..

สองสามวันที่ผ่านมา ผมชักเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ ทุกครั้งที่ผมบิดมอเตอร์ไซค์บนท้องถนน ผมมักนึกไปถึงภาพผมขี่รถมอเตอร์ไซค์ผมพุ่งเข้าอัดท้ายรถสิบล้อข้างหน้า..

ในภาพความนึกคิดมันก่อเกิดเป็นตัวรูปร่างได้ชัดเจนมาก ..

รถมอเตอร์ไซค์คันที่ผมคร่อมอยู่ อัดกับท้ายสิบล้ออย่างเต็มเหนี่ยว.. เศษหน้ากากรถที่ถูกบดอักขยี้กับโครงเหล็กท้ายสิบล้อบิแตกออก กระจกหน้ารถแตกกระจายลอยไปทั่วบริเวณ..

ล้อรถค่อย ๆ โค้งงอคดตัวไปข้างหน้าตามแรงอัด ร่างของผมลอยละลิ่วหมุนคว้างไปกลางอากาศ ก่อนจะถลาลงมาเอาหน้าครืดกับพื้นถนน

ผิวหนังกำพร้าเสียดสีกับยางมะตอยจนหลุดลอกออก..เศษเนื้อหนังตามร่างกายราวถูกฉีกกระชากจากมฤตยูที่จ้องคร่า... เสียงเบรครถยนต์และเสียงแตรดังลั่นสนั่นไปทั่ว..

ก่อนล้อรถอีกคันที่ตามหลังมาจะเหยียบเข้าตรงหัวผมได้อย่างพอดิบพอดี..

..

. . . . แ ป๊ น น น น น !!! . . . . .

....

เสียงแตรดังสนั่นข้างหน้าชักผมจากภวังค์ ผมรัีบหักหลบรถที่สวนมาข้างหน้าตามสัญชาติญาณ... เสียงเบรคเอี๊ยดอ๊าดดังลั่น ก่อนเสียงสบถจะด่าไล่ตามหลัง...

นี่เป็นแค่ตัวอย่างของอีกวัน ที่ผมเอาชีวิตไปแขวนบนเส้นด้าย ..

แต่ทุกครั้งที่รอดมา ผมมักเนื้อตัวเต้นระริกด้วยความเปี่ยมสุขที่ใกล้เฉียดควา่มรู้สึกนี้..

ผมชักรู้สึกชอบมันเข้าไปทุกที ถลำเข้าหาความรู้สึกยากจะพรรณณานี้ทุกขณะ

นี่ผม..

. .ผ ม จ ะ ท ำ ยั ง ไ ง ดี ..

-------

เมื่อเช้า..

ผมเห็นเด็กช่างกลสามสี่คนถือไม้ทีด้ามยาวยืนรอรถเมล์ที่ใต้สะพานลอยแห่งหนึ่ง.. ด้วยอารมณ์ที่รู้สึกพลุกพล่านเมื่อรู้ว่ามีตัวต้นก่อเกิดอารมณ์อยู่ใกล้ ๆ

ผมเดินเฉียดเข้าไปใกล้พวกเด็กช่างกลนั้น แต่ดูเหมือนพวกเขาจะไม่สนใจสังเกตผมเท่าไหร่นัก.. แต่ในชั่วขณะความรู้สึกนั้นผมคิดไปถึงการที่หากผมยกกระเป๋าเอกสารในมือฟาดเปรี้ยงเข้าตรงหัวของเด็กช่างกลคนหนึ่งจนมันเซถลาล้มหัวคะมำไปข้างหน้า..

..อีกสามคนที่เหลือมันจะต้อง กรูกันเข้ามายกไม้ในมือฟาดกระหน่ำใส่ผมอย่างแน่นอน..

..ในภาพ...

หน้าของผมจะต้องโชกชุ่มไปด้วยเลือด ดั้งจมูกแตกยุบจากเด็กคนหนึ่งต่อยเปรี้ยงเข้ามาอย่างจัง เลือดรสเค็มปร่าจะกลบไปทั่วปาก .. เด็กอีกคนจะใช้ไม้ทีในมือฟาดจนหัวคิ้วข้างซ้ายผมแตกเป็นทางยาว..

ก่อนที่ผมจะรู้สึกปวดจี๊ดที่ทรวงอกเมื่อเห็นมีดสั้นขาว ๆ เล่มนึงค่อย ๆ ดันตัวจมมิดเข้ามาที่ลิ้นปี่...

เลือดจะแดงย้อมฉานทั่วเสื้อของผม.. ตรงปากแผลจะทะลักปริ่ม ๆ ออกเป็นลิ่ม ปากผมจะกลบด้วยน้ำลายผสมเลือดเป็นฟองฟอด..

อ๊า......

เหงื่อกาฬผมไหลชุ่ม ใบหน้าผมยิ้มด้วยใจที่เปี่ยมสุข ร่างกายอยู่เหนือสมองการสั่งการ ผมเดินเข้าจ้องหน้าเด็กพวกนั้นด้วยสายตาเขม็ง แต่ปากผมกลับเผยอหัวเราะเหอ ๆ เบา ๆ.. กระเป๋าเอกสารในมือถูกจับตั้งมั่น ผมเลือกเหลี่ยมกระเป๋าด้านที่คิดว่าคมที่สุด ฟาดเปรี้ยงเข้าตรงจุดหมายด้านหน้า..

. . ผ ม คิ ด ไ ป อี ก แ ล ้ ว . .

---

โดยคุณ : เหว่ยกัง